Svetislav Jovanov je dramaturg i teatrolog. Radio je kao dramaturg i urednik u Dramskom programu TV Novi Sad, Srpskom narodnom pozorištu kao direktor Drame. Obavljao je funkciju selektora Sterijinog Pozorja. Autor je niza eseja i knjiga o pozorištu, savremeonoj jugoslovenskoj i srpskoj drami i teoriji dramskih žanrova.
Dramaturg i teatrolog. Na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu diplomirao 1975. godine, a doktorirao 2011. sa temom "Subjekt i žanr u romantičarskoj drami". Od 1977. do 1992. godine, kao dramaturg i urednik u Dramskom programu TV Novi Sad sarađivao na preko četrdeset televizijskih drama i šest tv-serija. Od 2000. do penzionisanja 2018. godine radio u Srpskom narodnom pozorištu na poslovima direktora Drame, pomoćnika upravnika i dramaturga; u razdoblju 2004-2007. godine bio direktor Drame na srpskom jeziku Narodnog pozorišta u Subotici. U poslednjih dvadeset pet godina sarađivao kao dramaturg sa većinom značajnijih srpskih reditelja (Vida Ognjenović, Dejan Mijač, Kokan Mladenović, Anđelka Nikolić).
U razdobljima od 1998 - 2000. i 2018 - 2020. obavljao je funkciju selektora Sterijinog Pozorja, a od 2002. do 2012. bio član uredništva časopisa "Scena". Član žirija Sterijinog pozorja bio je 2007. godine,a učestvovao je i u radu žirija Sterijinih nagrada za kritiku i teatrologiju. U razdoblju 2007-2010. godine uređivao izdavačku delatnost Sterijinog Pozorja. Od 2011. do 2016. godine bio je predsednik Srpskog centra Međunarodnog pozorišnog instituta (ITI), a od 2005. je predsednik žirija Nagrade “Borislav Mihajlović Mihiz” za dramsko stvaralaštvo.. Član je Udruženja kritičara i teatrologa Srbije i Srpskog književnog društva.
Objavio niz eseja i ogleda o drami i pozorištu, kao i knjige o savremenoj jugoslovenskoj i srpskoj drami i teoriji dramskih žanrova: Rajski trovači: eseji o dramaturgiji razlike (1987), Obmanuti Eros - žensko pitanje u srpskoj drami (2000), Šekspir, Kot i ja (2003) i Junak i sudbina: poetika nemačke romantičarske tragedije (2011), kao i hrestomatiju Teorija dramskih žanrova (2016). Priredio i antologije drama: Predsmrtna mladost: Antologija najnovije srpske drame 1995-2005, I deo (2006); Istorija & iluzija: Antologija najnovije srpske drame 1995-2005, II deo (2007) - obe sa Vesnom Jezerkić, kao i Antologiju drama dobitnika Mihizove nagrade (sa Ksenijom Krnajski, 2015). Priredio je knjigu drama Borislava Pekića Roboti i sablasti (2006), kao i Drame Marija Vargasa Ljose (2010). Ostale knjige: Piknik na Golgoti (svetska književnost Borislava Pekića, 1994; Jeretik u oltaru /imaginakcije (1994); Čas lobotomije (enciklopedijski zverinjak Danila Kiša), 1997; Rečnik postmoderne (1999); Mitovi XX veka (2001). Prevodio je prozu Edgara Alana Poa (Melcelov šahist, Novi Sad 1999), kao i oglede o drami, filmu i rodnom pitanju sa engleskog (Sigurd Burghart, Stjuart Kaminski, Karl Gutke, Alister Fauler, Alis Žarden, Patriša Isterling).
Dobitnik je Sterijine nagrade za teatrologiju 2000-e i Sterijine nagrade za kritiku 2023. godine, Godišnje nagrade Srpskog narodnog pozorišta za 2016-u, kao i prve nagrade za esej časopisa »Ulaznica« 2023. godine. U pozorištu su mu izvedeni komadi: Daleko od Pešte (Kikinda 2000), Četiri male žene (dramatizacija romana Ljiljane Jokić-Kaspar; Zrenjanin 2006), Roboljupci (dramatizacija IV toma Pekićevog „Zlatnog runa“; Vranje 2010), Najavljeno ubistvo (dramatizacija romana Agate Kristi, SNP, 2012) , Na čistini (po motivima proze Stevana Sremca; NP Niš, 2017), Bura (prema Šekspiru, zajedno sa Kokanom Mladenovićem, SNP, 2020); Bila jednom jedna zemlja (dramatizacija romana Dušana Kovačevića, zajedno sa Kokanom Mladenovićem i Minom Petrić, SNP, 2023). Glavni je urednik časopisa Teatron i redovni saradnik časopisa Scena i Nova misao. Tekstovi su mu prevođeni na engleski, nemački i mađarski. Oženjen je, otac, dvoje dece. Živi u Novom Sadu.
Kratak osvrt na klasičnu komediju: osnovne teme, tipovi i komičke tehnike (ponavljanje, odlaganje,nesporazum, obmana i preobražaj). Analiza komičkih tehnika na osnovu Šekspirovih komada: identitetskog nesporazuma na osnovu fizičke sličnosti - dvojnika („Komedija zabuna“) i obmane prerušavanjem.
Ukazivanje na razlike između komedije (kao žanra) i satire (kao njene podvrste). Analiza komičkih tehnika primenjenih u Gogoljevom „Revizoru“: identitetskog nesporazuma pogrešno shvaćene funkcije i obmane kroz manipulaciju slabošću.